Van Kim van Leeuwen ontvingen we dit prachtige verslag.
Boulouka is op 22 januari 2013 in de vangkooi gelopen in de tuin van Kim en Alex van Leeuwen.
Zij beschrijft het als: de laatste schakel in de zoektocht naar Boulouka.
Wat er allemaal aan vooraf ging..... Lees, geniet en ervaar hoe bijzonder dit hele verhaal is.
Wij zijn laatste schakel in de zoekactie naar de beroemde Boulouka, het sluitstuk zeg maar.
Ik was op de hoogte gebracht via Facebook door mijn nicht die ook een hondje heeft via Dog Rescue Greece. Zij was er erg bevlogen over en poste dan ook iedere update die er was. Zelf vond ik het erg zielig voor het dier, in een vreemd land ineens in de kou overleven en dan ook nog eens dat akelige vuurwerk waar ze zo bruut aan moest wennen. Maar ik had ook zoiets van; waarom hondjes naar Nederland halen, dan kan je dit bijna verwachten. Hierover ook een aardige discussie gevoerd met mijn nicht. Misschien omdat ik teveel in het verleden heb gewerkt voor Nederlandse zwerfdieren waar er ook nog zoveel gedaan moet worden. Afijn, feit is dat de Griekjes onze hulp en die van van andere landen hard nodig hebben.
De zwerfdieren daar is een groot probleem wat alleen maar groter wordt. Wanneer het groter wordt kan het ook gevaarlijk worden met alle gevolgen van dien. Door de gesocialiseerde honden uit te plaatsen, de pups op te vangen voor socialisatie en de straathonden zoveel mogelijk te neutraliseren kun je het probleem indammen tot het acceptabel is en de Grieken het zelf kunnen voort zetten. Zelfde principe als wat ik jaren heb gedaan voor zwerfkatten in de buurt, kittens socialiseren en helaas veelal met de fles grootbrengen, ouders die nooit meer plaatsbaar zijn invangen en neutraliseren.
Ik wijk af, Boulouka. Goed, ik kon me haar situatie goed voorstellen en nu mijn gevoel jegens Griekse zwervers was bijgesteld, kon ik me in haar verplaatsen en zei dan ook: "Volgende week komt ze in Hengelo, ze zal in onze tuin lopen en Alex doet haar dan de lijn om." De reacties waren van: "dat zou fijn zijn", tot: "we gaan het zien." Ik was overtuigd, waarom? Geen idee. Misschien dat de oma van mijn nichtje en dus ook mijn oma, wie pas was overleden en wie een groot hondenliefhebber was en zelf ook altijd "wegwerphondjes" had mij dit ingaf, wie zal het zeggen, het is niet de eerste keer.
Na een week begon het te sneeuwen en in gedachten zag ik Boulouka liggen in de greppel, verscholen in het kreupelhout tussen de spoorbaan en volkstuintjes in. Ik zei tegen mijn man: "we zetten er voer neer, dan heeft ze wat te eten".
" Het is goed met je, ik begin er niet meer aan", was het antwoord van Alex maar na 10 jaar huwelijk weet hij dat ik het niet voor niets zeg en is, toen hij nachts van zijn werk kwam, toch gaan kijken bij de volkstuinen en hij vond daar toen hondensporen zonder daar voetsporen bij te zien van mensen. Deze foto heeft Alex toen gemaakt en heb ik volgende dag doorgemailed aan mijn nicht, ja en toen begon het balletje te rollen. We hebben voer gekocht en de poort opengezet van de tuin, de sneeuw weer glad geveegd zodat er geen sporen meer te zien waren. Jawel, de volgende dag was de bak voer leeg en waren wederom sporen te zien, kleine hondenvoetjes.
Hierop hebben we telefonisch contact gehad met Arnolda, die dezelfde dag rond etenstijd bij ons binnenkwam. Tijdens de erwtensoep vertelde Arnolda dat haar man de dag ervoor Boulouka inderdaad een straat verderop had gezien, ze liep notabene naast zijn auto! We hebben een vangkooi in de tuin geplaatst en daarin weer eten voor Boulouka. Arnolda zou bij een andere voederplaats gaan posten waar ook een vangkooi stond, hier had Boulouka de nacht ervoor geslapen. Door de sneeuw was dit een uitgelezen kans. Ik zeg nog tegen Arnolda, tot vanavond! Ik hoop het, zei Arnolda, de vrouw die al ruim een maand stad en land afzocht, alle mogelijkheden aangreep en alle middelen inzette om dit zwervende Griekje weer thuis te mogen brengen.
Rond 23.00 uur kwam mijn man me wakker maken met de mededeling, we hebben haar! Arnolda is ook onderweg! Snel mijn badjas aan gedaan en naar beneden, pot koffie zetten want ik verwachtte een late avond en veel aanloop. Arnolda en mijn man Alex waren inmiddels samen de vangkooi gaan halen om deze in ons huis te openen. Zo gezegd, zo gedaan.
Wat een klein hondje en wat zag ze er goed uit! Ik denk werkelijk dat ze zich te goed heeft gedaan aan de vele vetbollen die de Nederlandse tuinen rijk zijn, daarnaast een flink ontwikkelde wintervacht. Ze was net een beertje. De vangkooi open en Boulouka vond het allemaal vreselijk eng, zacht grommend probeerde ze aan ons te ontkomen, tot Alex de riem om kon doen, je zag haar bijna een zucht van verlichting geven.
Boulouka was
klaar en kon weer huishond zijn.
